Bo to zła kobieta była

Klomszczel rozgadał się na dobre.
Sam za sobą nie nadąża.

Z pasji do literatury studiuje ostatnio wiersze Konopnickiej Marii, z których to szczególną atencją darzy wiersz "Zła zima". Chodzi po lokalu i syczy: "zua, źua, zuuuaaa, źuaaa". I pakuje się na kolana z książeczką. 

Ostra wykopała mu gdziesik płytę z nagranymi wierszykami omawianej autorki i teraz Matka W. pisać musi z Klomszczem na kolanach, nad laptokiem unosi się recytancja jakiejś pani, a Klomszczel posykuje złowieszczo: "zua, zuaaa...".

Przyplątała się też onemu jakaś kontaminacja, która daje efekt wspaniały.

Otóż na widok wszystkich przedstawicielek płci pięknej Klomszczel przystaje i w zachwycie pieje: "kubita, kubiat, kubita!". Czy chce powiedzieć: "kup mi to", czy coś podobnego...? 

- Klomszczel, a mama kto? - zapytowuje Ostra.

- Kubita, kubita, kubita!

- A to kto?

- Tata.

- A to?

- Bubu

- A to? - Ostra wskazuje na siebie.

- Kubita, kubita, kubita!

Późnym popołudniem Klomszczy snuje się po lokalu z miną nietęgą.

Coś tam mruczy pod nosem.

- Mamooo!!! - Ostra ryk z płucek swoich wydaje straszliwy. - Mamooo!!! Słyszysz, co on mówi???

- Nooo...??? - Matka W. pędzi leci.

- Zua kubita, zua kubita, zua kubita... - delektuje się Klomszczel swoim nowym tekstem i, minę przybrawszy przebiegłą, podąża w stronę tatusia. Ryje mu się na kolana i zagaja:

- Ni ma kubita? Ni ma kubita? Ni ma kubita?

- Że co? - tatuś jest lekko skonsternowany.

- Ni ma kubita! Zua kubita...

Tako rzecze Matka Samo Zuo.