Zatoka

Umcyk, umcyk, umcyk... łup, łup, łup.
Solidna rąbanka budzi Matkę W. koło północy.

Nie, nie - nie została Matka W. pasjonatką wiadomego nurtu muzyki (?), nie śni jej się koncert w remizie, nie dźwięczy w uszach refren słynny na całą Polskę. Aczkolwiek, faktycznie, ona tańczy dla mnie - ona, czyli glutoza, która ze zwykłego kataru przedzierzgnęła się była podstępnie w zapalenie zatok(i).

Świder rozświdrowuje Matce W. pół paszczy, lewe pół, Matka W. zawsze lewa..., i uniemożliwia jasny ogląd sytuacji. Szczęka zaraz wybuchnie; ząbki swędzą jakby szły, może idą, kto je tam wie; nos... - gdzie jest nos?; gała jakaś zapuchnięta i sklejona; łepetyna jak z waty.

Szlag.

Matka W. zmienia pozycję z leżąco-cierpiącej na stojącą, a glutoza lokuje się w okolicy kła i umcyk, umcyk, umcyk. 

Więc kocyk i na fotel. Po drodze gorąca herbata, fizjologiczny roztwór soli morskiej, czy jakoś tak, paczka chusteczek. 

Zdychamy. O, ja pierdziuuu. 

Wizje przychodzą jedna po drugiej: do glutownika odkurzaczowego klomszczelowego się podpiąć; gruszką do przetykania sracza zassać; siłą woli rozrzedzić.

Taaa...

Brzdęk! Glutoza przelokowuje się. Ulga. 

Przelokowuje się też Klomszczel.

- Mama, mama, mama... - dobiega z pokoju. - Picia niamniam!

Oszszsz... A tak mi dobrze w tym fotelu.

- Tata ci da... - Matka W. jęczy w stronę pokoju. - Tata...

- Mama, mama, mamaaa...- prośba przechodzi w groźbę, a zaraz potem w skowyt.

Jasna dupina. Bierę. Niesę. Kwiczę.

Źre, mlaszczy, trzyma za palec, nie popuszcza.

- Weź się tu, Klomszczel, zimną pulfą do matki przytul, bo matkę boli, co?

- Zua kubita, zua kubita! - strofuje matkę Klomszczel i pada jak drętwa na poduszkę usłaną okruchami biszkoptów.

Matka W. przyjmuje w łóżku pozycję półsiedzącą i usiłuje zasnąć.

Żeby se nie zasła... 

Byle do rana, byle do rana.

2.22

3.33

4.44

5.55

Ufff...

Bo normalne ludzie mają normalne katary.

A Matka W. nawet kataru nie ma jak inne ludzie.

O kant dupy potłuc taką oryginalność...