Ale to już było. Ileż można
klawiaturę strzępić po próżnicy. Żebym się na śmierć zapisała i zabuntowała
przeciwko wulgarnemu i przedmiotowemu traktowaniu określonych partii ciała
kobiety – określonych, bo przecież łąkotki czy szyszynki jakoś nikt reklamowo
nie nadużywa… - i tak zawsze znajdzie się jakiś amator plakatów, na których
opadające ceny symbolizowane są przez opadające majtki. Taka gmina.
Otóż nabywałam pieluchy.
Wieczorową porą rzutem na taśmę, kiedy młody zażywał kąpieli, a rodzina
zorientowała się przytomnie i rychło w czas, że pieluchy wyszły (jedna na dobę, czyli na noc teraz tylko idzie, więc jakoś tak się zapominamy...), i że jak się Matka W. nie spręży, to na noc zawiniemy młodego w opiniotwórczy tygodnik.
A że nieprzeczytany był jeszcze do końca, mamusia zaprotestowała, wsiadła we
wóz i podążyła ku sklepu. Drapsnąwszy z półki paczkę pieluch w stosownym
rozmiarze, udała się do kasy, opłatę uiściła i wraz z paragonem wzięła gazetkę z obrazkami, żeby sobie, jak już młodego w ten tygodnik opinii zawinie,
tudzież pieluchę świeżo nabytą, po… - nie, nie: poczytać – pooglądać.
I
pooglądała.
Dzielnie przebrnęła przez
reklamy, pseudoreklamy i teksty sponsorowane udające, że nie są reklamami.
Obejrzała wszystkie utensylia kosmetyczne, bez których żyć nie sposób oraz
chemikalia przeznaczone dla domu, bez których perfekcyjna pani tegoż obejść się
nie może. Wszędzie kobiety niestety. Kobiety się myją, czeszą, robią makijaż,
piorą, prasują, odkamieniają, przepychają rury (sic!), dbają o wybielenie, odkłaczenie
i odrobaczenie. Potem parzą zieloną herbatę i pogryzają ekologiczne ciasteczka.
Jeszcze: pasą dzieci, kąpią dzieci i pieluchują dzieci. Także: golą nogi i
pachy. I strefę bikini. Włosy obowiązkowo farbują. Paznokcie lakierują. I odchudzają
się póki pora.
Co w tym
czasie robią mężczyźni?
O, mnóstwo rzeczy. Ze 114. stron
periodyku poświęcono im aż 14! W czym: pięć opiewa na wywiad z gwiazdorem plus
info o tym, jak też on to robi, że taki piękny jest i wypachniony – tu reklamy
stosownych kosmetyków; jedna to felieton męskim piórem pisany; trzy dotyczą
seksu oraz okołoseksowych gadżetów (logo odpowiedniej firmy, wiadomo); jedna…,
druga… - pięć, to reklama kosmetyków dla panów. Cóż tu mamy? Głównie… mydło. I
dezodorant. Gdzieś w rogu strony jakaś zajawka kremu czy preparatu do włosów.
Koniec.
Znaczy męski priorytet to: nie
śmierdzieć. Słuszną linię ma nasza władza.
Mężczyznom nikt tak obcesowo nie
proponuje żeby się zmienili tylko dlatego, że… no właściwie dlaczego?
Kobieta w żadnym wypadku nie może
być naturalna: albo przefarbuje włosy, wydłuży paznokcie, odchudzi się i nałoży
makijaż (dobrze, że nie maskę…), albo… no właściwie co?
Już nawet nie dziwi nas fakt, że
kobieta traktowana jest jak manekin; jak glina, z której dopiero trzeba ulepić
kształt jakiś określony i odpowiednio podrasować. Mężczyzna zaś ma jedynie nie
cuchnąć i ewentualnie może sobie grzywę nażelować. Ach, i jeszcze ma zadbać o
szeroki asortyment prezerwatyw w swojej nocnej szafce (3 strony tekstu!), bo
pachnący i nażelowany, na pewno wzbudzi w ufarbowanej i wydepilowanej kobiecie
pożądanie tak ogromne, że słów braknie.
Czyj
wizerunek wypacza reklama?
Obu płci po równo. One: lale.
Oni: samce. One: wypindrzone. Oni: ledwo okadzeni deo w kulce. One: dbają o
wszystko. Oni: nie dbają o nic. One: byle się podmalować.
Magma stereotypów bulgocze w
najlepsze.
A
w telewizorni nie lepiej.
Oto reklama banku. Pani, wkurzona
bałaganem panującym w rzeczach pana – kolejne sprzęty od gitary po rower,
widowiskowo spadają jej na głowę, kiedy próbuje je uporządkować – organizuje
wyprzedaż. Pan, nadybawszy w windzie sąsiada z naręczem swych ukochanych
gadżetów, zaczyna jarzyć: trzeba coś z tym zrobić! Oboje udają się ku banku na
zwiadu i zaciągają kredyt na remont.
Bez pomysłowej pani, pan nie dałby
się namówić na współpracę: bo po co? Facet to bałaganiarz (uroczy, oczywiście,
jak ten z niegdysiejszej reklamy kawy: ten, co to potrzebował „pokojówki na
cały etat”) i ma wszystko w… wielkim poważaniu.
Wersji remontowych było kilka: a
to napuszczony na kotka piesek demolował kuchnię; a to pani symulowała nagły
napad ochoty na seks w wannie i widowiskowo siała destrukcję w łazience. Finał:
pan zaczyna kumać – trzeba zrobić remont.
Bo rozmowa w rachubę nie wchodzi:
ona marudzi, on się miga. Ona truje, on udaje, że głuchy. Ona wiadomo-co
zawraca, a on nie widzi potrzeby. Fakt, że to ich wspólne mieszkanie, że bytują
w nim razem, razem korzystają z szaf, kuchni, łazienki – ma być bez znaczenia.
To baby się czepiają, a faceci w końcu ulegają ich wydumanym zachciankom.
I
tak się toczy ta kula śniegowa stereotypów, a co zbliża się do jakiegoś płotu,
żeby się wreszcie w pył roztrzaskać, czyjaś złośliwa ręka przesuwa płot o metr.
I tak bez końca.
Szczęśliwi, którzy tego grania
stereotypami nie dostrzegają, widząc jedynie panią, pana i bank. I kotka
czasem.
Reszcie pozostaje zacisnąć zęby i
mocno zaprzeć się plecami o ten płot, żeby się nie przesuwał.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz