Naczelny Kur Domowy

Drążę temat.

Zaczynam o piątej czterdzieści, jęcząc przy kuchennym blacie: chleba dajcie mi rodacy.

Kiedy idziemy na zakupy, już od wrót sklepowych ciągnę w stronę stoiska z pieczywkiem. Otrzymawszy bułę słusznych rozmiarów, drążę dogłębnie. Można mnie tak przytkać na dłuższy czas i bywa, że mamusia zdąży wtedy zakupić zakupy.

Gdy wydrążę już, w sposób jak na załączonym obrazku, pożądam biszkopta. Dwóch. Trzech. Czterech. Paczki.

Mamusia załamuje ręce, że pęknę. Ja jej pęknę...! Kuszanie jako formę spędzania wolnego czasu podpatrzyłem u tatusia. Tatuś wcale nie jest pęknięty.

Drążę i kruszę. 

Lokal nasz mieszkalny zaczyna przypominać stanowisko pasienia drobiu: a bo ja bułeczką sypię i biszkoptami, a Siostra moja Ostra sianem dla śfinki. Czasem razem kruszymy chrupkami kukurydzianymi. Mamusia załamuje ręce.

Jakby miała powoda! Przecież to głównie ja odkurzam w tym domu! Uwielbiam odkurzać i niech mi tylko ktoś rurę z garści wydrze. Juszsz ja mu, juszsz ja go... Tak więc kruszę, żeby odkurzać, a odkurzam, bo nakruszone. Wspaniała zabawa. Nie rozumiem dlaczego mamusia dostaje drgawek na widok bułek i odkurzaczy. Chora bidulka, czy co?

Już chyba lepiej, kiedy ja kruszę, niż kiedy śfinka Siostry Ostry sypie po jej pokoju trocinami, sianem i bobkami. Znajduje potem człowiek taki bobek w zabawkach

albo we własnym łóżku (bo ma gadzina rozrzut jak perszing) i musi wybierać

jak Kopciuszek groch z popiołu. Fujoza. 

Więc czemże jest ta moja buła przy śfinki Słoninki kupceniu.

Mamusia mówi, że wypadałoby trzymać kury na balkonie, to by miały u nas używanie. 

Ale ja sobie kurkurencji, konkurencji znaczy, nie życzę. 

To JA jestem Naczelny Kur Domowy.