Skoczyłaś? Skoczyłabyś? Skoczysz?

Zawsze wiedziałam, co macierzyństwo mi zabrało. 

Dużo.

I wciąż zabiera.

I będzie zabierało coraz więcej.

Małe dzieci-małe kłopoty, duże dzieci-duże.

Problem miałam z odpowiedzią na pytanie: co mi dało.

Jest wiele prawdy w stwierdzeniu Rachel Cusk, że kobieta stając się matką, umiera. I zmartwychwstaje jako ktoś inny. A JA się uparłam, że JA to JA. Warto było. Mam imię. Nazwisko. Zawód. Naukowy tytuł. I dwoje dzieci. W mamusię się wdały - wulkaniczna energia, turbodoładowanie, sto-pomysłów-na-minutę. Eksplozja. Krótka piłka. Nie, bo nie. I co mi zrobisz? Ty mnom nie rzondzisz.

Zazdraszczam Ostrej Siostrej bezkompromisowości, z jaką egzekwuje swoje prawa. Gówniara. Pyskuje. Mamusi pyskuje. Rzucam te wszystkie rytualne zaklęcia o brzydkim mówieniu, się zachowywaniu nieodpowiednio i zazdraszczam. Mam nadzieję, że Siostra Ostra Kobieta będzie umiała od początku to, czego ja nauczyłam się dopiero ... zostając matką po raz drugi. Że trzeba stawiać granice; że są ustępstwa na które zgodzić się można i takie, na które nigdy pójść nie wolno. Że z lustrem w łazience zawsze zostajemy sam na sam i mamy w to loostro lookać bez obrzydzenia. Do siebie. Nie do loostra. Słowem: że największe przestępstwo wobec siebie samego, to siebie samego się zaprzeć. Mści się potem to zaprzaństwo, oj mści...

Zmęczenie często nie pozwala mi trzeźwo ocenić sytuacji; wylewam ten cholerny rosół do zlewu zamiast do gara obok. Zapominam. Płaczę z bezsilności. Eee tam: płaczę - wyję z furią godną lepszej sprawy. Miotam się. Mam wrażenie, że działa mi już tylko mózg i ten mózg wygląda z mego rachitycznego ciała miotającymi gromy oczami. A JA gdzieś tam w środku, zwinięta w kłębek, czekam aż mi nogi odrosną i ręce. I skrzydła. Chociaż... O - na przykład macierzyństwo: zintensyfikowało moją wrodzoną wielozadaniowość ad absurdum. Gdyby nie ono, nie czytalibyście dziś tego tekstu. To przecież z bezsilnej rozpaczy w kwestii podciętych skrzydeł założyłam tego bloga. I następnego. I ... wróciłam do pisania. Na dobre. I na złe. Na poważnie i niepoważnie. Na naukowo i rozrywkowo. Więc jednak te skrzydła są na swoim miejscu i biada każdemu, kto mi je podciąć zechce.

Doktor Maltretor i Siostra Ostra są...no, nie wiem jak to powiedzieć...- ZAROMBIŚCI.

Znajomość z Nimi najwspanialej opisuje zdanie z książki, którą BAAARDZO Wam polecam:

Jak ona [i on - w naszej wersji:)] śpi. Och, jak śpi!

I jak wspaniały jest w jeziorze ten moment, gdy po skoku woda przestaje być wreszcie wściekle zimna, gdy miękko płyniesz pod niebem i nie żałujesz już, że skoczyłaś.

Nie ma letko.

Bedzie tylko trudniej.

Niech...

[...] Przeszłam przez kąpiel z ognia,

jak wybornie

wzmacnia ogień.

Wyniosłam z niego

ogniotrwały uśmiech.

Nikogo już nie poproszę,

żeby mi położył rękę na głowie.

Oprę się

o siebie. [...]

/Anna Świrszczyńska/