Początki

Długo mnie nie było nie dlatego, że się opierniczałam, ale z tego prostego powodu, że pierwszy września okazał się więcej niż jednym początkiem.

Otóż Ostra Siostra wróciła do szkół. 

A Klomszczy oddan został do żłobasa. 

Jedno wyje, że nie pójdzie, bo po co, bo nudno, bo mamooo; drugie wyje ze złości, że się matka wypięła, za robotę wzięła i na kilka godzin odstawia od koryta.

A bo Klomszczel, proszę pani, adaptację przeszedł wzorowo, to teraz się buntuje. Coś za coś. Ale mu przejdzie w końcu.

No, ja myślę. A, co płacze strasznie? 

Buntuje się. Rysujemy? Ne ne ne. I kredkami rzuca. Klocki? Ne ne ne. Ale spał dwie godziny!

Ooo, a jak wam się to udało?

No, położył się i zasnął. Już do zupy prawie wpadał...

Niemożliwe! My go w domu we trójkę usypiamy: tatuś trzymają, my z Ostrą pitolimy, a on spać nie chce. Jak go prawie dwa lata znam, tak nigdy nie zasnął sam...

E, tam. Przegonić trzeba. Taki kołowrotek kupić jak dla chomika - i pada.

I je?

Je. No z bułeczki z budyniem budyń wydłubał.

No, tak drąży temat...

Proszę?

A, nic, nic, przepraszam. Pewnie budyniu nie lubi.

A Ostra nienawidzi gupiej szkoły. Znaczy koleżanki nawidzi, ale majca??? I to wstawanie???

A ja za kierowcę robię. Po dwudziestu latach funkcjonalnego analfabetyzmu kierowniczego okazało się, że samochód nie gryzie i matka rokuje. No, to jeździ. Progeniturę wozi. Ech, wolność... Jak ja mogłam kiedyś bez samochodu?

I tak oto samochoda mając, robi matka 500% więcej rzeczy niż bez samochoda, co skutkuje niemaniem czasu na pisanie. Jakby se jeszcze matka hihopter kupiła, to już by pewnie bloga zarzuciła.

Piechotom czeba by, piechotom.

Do lata.