Laterna magica

Można leżeć w wannie i wpatrywać się w okno.

Łazienka z oknem. Spełnione marzenie.

Na wprost wielka latarnia z kulistym kloszem. Płatki śniegu wirują dookoła jak ćmy, które za wszelką cenę chciałyby dostać się do wnętrza szklanej kuli. Spiralna żarówka jeszcze bardziej wzmaga wrażenie opętańczego wirowania.

Woda w wannie ciepła. Gorąca. Taka, jak lubię.

Za chwilę okno całkiem zaparuje i płatki śniegu przestaną być widoczne.

Ta sama latarnia zagląda w okno sypialni. I tu - przeszkadza. Właściwie wpartruje się w oczy tylko mnie. Reszta stada śpi w błogiej ciemności. Próbuję ułożyć się tak, żeby nie dręczyła znużonych powiek, ale rzadko mi się udaje.

Kiedy budzę się ze złego snu, błogosławię jej przenikliwe światło.

Czasem, nocą, staję w oknie i przyglądam się uśpionym na parkingu samochodom, w których mrugają niebieskie lampki alarmów. Cisza. Śnieg skrzy się dookoła: niemal słychać jak pada - ma miękkość puchu i opada na samochody lekko niczym cztery łapy kota-włóczęgi, który choć bezdomny, wygląda jak srebrny rasowiec. Na czwartym piętrze w bloku na przeciwko cały czas się świeci. Nie mają dzieci; spać chodzą nad ranem, wstają na obiad; latem kłują w oczy czytając na balkonie, podczas gdy ja miotam się z Klomszczem, kosiarką, grabiami, wiaderkiem, rowerkiem...

Kiedy tak stoję w oknie, przychodzą mi do głowy "Opowieści z Narnii".

Może moja latarnia, to także jakiś punkt kontaktowy?

Może niepotrzebnie irytuje mnie fakt, że świeci w oczy?

Moje oczy.

Oczy ślepe niemal ze zmęczenia, ale na tyle jeszcze sprawne, że chcą widzieć w świetlistej kuli zapomniane krajobrazy dzieciństwa.