Bjedna staruszka

Bjedna staruszka.

Zajęłaby się tym sfoim nudnym życiem, a nie mnom.

Ty mnom nie rzondzisz, powtarzam jak krowie na rowie, a ona sfoje: śfince zmień, zadanie odrób, nie wyjdziesz na podwórko jak nie zmienisz i nie zrobisz. 

A nie zmienie i nie zrobie.

Niech se sama zmienia i robi.

Obi sam se robi.

Przez okno ja moge wyjść, bo nisko mam. I widze jak dziefczyny bujają pod blokiem, w okieneczko mi stukają, na pole chodź, mówią, a ta mi tu: zadanie zrób. Fiksacja jakaś czy coś?

Wjenc mówię: sama se zrób

A ona mi: ja już do szkoły nie chodzę, to jest tfoje zadanie.

To ja jej: to mi pomóż. Pomóż! Pomóż!! Pomóż!!! Masz mi pomóc!

A ona mi tłumaczy, co ja mam zrobić.

To ja jej: pomóż, mówiłam.

To ona mi: pomagam.

Noszszsz nie rozumie kobjeta na czym pomaganie polega: żeby przejrzała, podyktowała, szpciutko, szypciutko i zrobione. A nie, żebym ja kwitła nad tym durnym zadaniem. Po co mi to?

I żebym nie przedrzeźniała.

Bo co?

Bo cię proszę.

Bo cię proszę...

Prosiłam...

Psosiłam...

I się wkurza. Już widze że jej szczęki chodzą, hehehe. Miodzio.

I się jej przykro robi. Że niby taka wrażliwa, nie. Wrażliwa, a pastwi sie. W odrabianiu zadania nie pomaga.

Bjedna staruszka.

Ileż ona może mieć lat? Chyba ze czterdzieści... I jeszcze żyje!