Niam, niam

Niam, niam!
Mniam, mniam!!
Mama, tata, mniam, mniam!!!

Druga w nocy.
Albo trzecia.
Wyjątkowo piąta nad ranem.

Kolacja była w okolicach osiemnastej dnia poprzedniego, dziecko płci samczej głodem przymiera.

Niam, niam, mówię, ruszajcie się dziadki: biszkopty i woda z soczkiem malinowym raz! 

Śpijjj Klooomszczeeel, mówi tatuś. No, Młodyyy, weśśśś... jęczy mamusia; no śpijjj.

Niam, niam, mama, niam, niam.

Nie ma niam, niam, śpij!

Niam, niam!!!
Aaaa...

Je. Kruszy do łóżka. Popija. Je. Kruszy. Popija. Pada na okruchy. Zasypia.

Rano śniadano. 

Kaszy micha. 

Klomszczel na kanapie, a wokół:

• helikopter biało-czerwony na baterie;
• garaż piętrowy z windą, drewniany;
• tory kolejowe plastikowe, producent krajowy;
• odkurzacz różowy plastikowy, scheda po Ostrej;
• samochodzik-chodzik-jeździk, w slangu domowym: bubu;

I wszyscy jedzą wraz z Klomszczelem.

Matka W. karmiła już różne... hmmm... stworzenia. Ale kiedy wysuwa łyżkę z kaszką mleczno-ryżową kakałkową w stronę helikoptera, garażu, torów, odkurzacza bądź bubu - czuje się jakoś nieswojo.
Niam, niam... - pogania Klomszczel - niam, niam!!!

I głowę by sobie wtedy Matka uciąć dała, że się ten helikopter do matki uśmiecha na wysokości... paszczy i oną szeroko rozdziawia.

Czy to się leczy?
I jak długo to trwa?